Mieke, het zingende meisje

Vandaag zit ze stilletjes te lezen in een gedichtenbundel, die ik in mijn taalkast heb liggen. Ik besluit eens te gaan luisteren hoe ze nu leest. Ik pak mijn kruk en ga naast haar zitten. Ik hoef niets te vragen of te zeggen, Mieke begint meteen enthousiast te vertellen: 'Hè, dit is toch een liedje? Hoe kan dat nou in dit boek staan?"
Ik zie dat ze het versje van Willem Wilmink leest over "Foto's kijken". Inderdaad , dat heb ik de kinderen geleerd. Ik leg haar uit over de overeenkomst tussen liedjes, versjes en gedichtjes: allemaal korte zinnetjes, je kunt ze goed opzeggen (ritmisch), vaak Allemaal op rijm. En dat Wilmink vaker gedichtjes of versjes van hem op muziek zette of liet zetten door andere componisten.
Mieke luistert even en dan hoor ik haar al gaan: ze zingt zachtjes het liedje. Zo zuiver, zo prachtig in muzikale zinnen! Maar ook hoor ik hoe goed ze kan lezen!! Ze heeft de muziek goed onthouden, maar de tekst moet ze echt nog wel lezen.
Ik geniet en laat haar zingen.

Maar… het is heel rustig en stilletjes in de klas. Alle kinderen werken. Opeens besef ik: stoort dit de andere kinderen niet? Ik kijk op; sommige kinderen kijken wat nieuwsgierig, andere kinderen kijken helemaal niet op of om. Ik lach wat verontschuldigend naar de kijkende kinderen en probeer met mijn mimiek duidelijk te maken dat ik zelf zo geniet van Mieke.
Ze lachen terug en er is geen kind dat reageert met : Hou eens op!

Mieke zingt alle coupletten uit. Ik prijs haar om haar mooie zingen en neem mijn kans waar. "Zit jij nu al op muziekles?" Nee, ze moet eerst haar zwemlessen afronden en dan mag ze op muziekles.
Ik begrijp het.
Ze vervolgt zelf: " Ik ga dan ook op zangles, denk ik. Want ik wil graag zingen. Maar niet in een koor, want dan moet je luisteren naar de anderen en dan raak ik in de war."
Juist! Daar komt de kern van dit meisje haar gedrag naar boven! Haar moeder maakt zich zorgen om haar. Ze heeft geen aansluiting met meisjes uit de klas. Ze voelt zich vaak niet lekker, schijnt.

Ik zie in de klas een meisje dat er zelf voor kiest om niet met anderen bezig te zijn. Ze zit naast een heel lief meisje dat jonger is en ook slim, waar ze mee kan samenwerken. Ik stimuleer dit door expres lesjes te geven met werk dat ze allebei aan kunnen. Maar Mieke vraagt nooit uit zichzelf om samen te gaan werken! Sterker nog: als ze samen met hetzelfde materiaal werken, dan gaat Mieke nog haar eigen gang.
Ze leest en sluit zich ook daarbij af voor haar omgeving.
Als we zingen, dan gaan inderdaad vaak haar handen voor haar oren! Raakt ze in de war? Ik denk het niet. Ze hoort te goed wie er allemaal niet zo mooi zuiver zingen. Zou dat niet gewoon pijn aan haar oren doen? Maar wat zou het goed voor haar kunnen zijn, om te leren dat je jezelf kunt zijn ook in relatie met anderen die anders of minder goed in iets zijn. En dat solistisch optreden fijn kan zijn, juist in afwisseling met samen musiceren. De meerwaarde leren ervaren van iets gezamenlijk doen, dat zou ik haar graag laten ervaren.
De vraag is dan ook: wie heeft er nu een probleem? De moeder omdat ze zo graag een dochter wil die sociaal gedrag vertoont? Of de dochter die probeert aan de verwachtingen te voldoen van haar moeder?
In dit geval : allebei. Maar waar moet de verandering plaats gaan vinden????