Het ontstaan van een schoolkrant

En zo begon het. De kinderen van mijn bovenbouwgroep waren al begonnen met stukjes te maken voor een soort schoolkrant. Ik hoorde hen aan en stelde voor dat ze ter plekke verder zouden overleggen en dat ik alleen zou ingrijpen als ik dacht hen te kunnen helpen. De kinderen overlegden ogenblikkelijk verder en ik trok me terug achter het bord en notuleerde stiekem alles wat ik langs hoorde komen! Dat overleg ging ongeveer zo:........'Ho, stop! Niet allemaal tegelijk. Zullen we afspreken dat als iemand roept 'stop', dat dan iedereen stil is?' 'Ja, en dan geef ik iemand de beurt.'

En zo geschiedde.
Nathan ontpopte zich tot 'stoproeper' en Joanne gaf dan de beurt. Dit ging lang goed. Later vond iemand het idee van een vinger opsteken ook aardig. Ook dat gebeurde.
Bram:' En dan gaan we bij een winkel staan en roepen: 'Krant te koop!'
Nathan: 'Bram, dit wordt niet zo'n krant. Hij wordt voor de school.'( Ik notuleerde: doelgroep: de school.)
Ik greep pas in toen hun fantastische plannen door financiële overwegingen beperkt dreigden te worden.
'Als we voor de kleuters gaan maken, dan moeten we groot schrijven. En heel veel plaatjes erin tekenen.' 'Dan wordt ie heel dik en veel te duur!'
Ik stelde voor dat de school daar vast wel een oplossing voor wist.
De kwestie hoeveel kranten er nodig waren, was ook interessant: 'We vragen aan ouders €0,50 en kinderen krijgen hem gratis.' 'Maar als de kinderen hem krijgen, dan hebben de ouders er toch ook al één...'

Alle elementen kwamen aan bod. Ik hoefde slechts nog samen te vatten en hen te stimuleren er daadwerkelijk vorm aan te gaan geven. En zo worden zaken als 'deadline', 'redactie', 'vormgeving', 'kolommen', 'illustrator', 'journalist', 'interview' , enz. vanzelf besproken.
Nu nog een digitale camera en uiteindelijk lag er een krant als resultaat. De inhoud was volledig door de kinderen bepaald. Zij hebben er met een ongelooflijk enthousiasme aan gewerkt. Ik hoefde slechts te sturen, te steunen daar waar zij het overzicht misten of de kennis ontbeerden. Ik gaf de ruimte, ik stimuleerde en probeerde mijn onderwijs aan hun inzet aan te passen.