Is meten weten?
Aan alle kinderen van groep 3 (dat zijn er 6) besluit ik een les meten te geven. Ik ga de gang op met hen, zodat ik de overige kinderen minder stoor. Bovendien hebben we veel ruimte om van alles te gaan meten.Ik vraag wat ze weten over meten. Daar komen wat begrippen uit, als meter en centimeter. Als ik vraag waarom wil je meten, blijft het stil. Ze komen er niet goed uit. Dan weet je hoe groot iets is. Maar waarom ze dat zouden moeten weten??? Dan vertel ik maar dat dit handig kan zijn als je bijv.een kast wilt verplaatsen, maar je weet niet of de kast in die hoek past. Een zware kast zomaar verslepen en erachter komen dat het net niet past, is niet fijn.
Dit begrijpen ze. Maar hoe meet je dan, bijv.een kast? Daar gaan al wat handjes tegen de kast. Nee, weet een kind, dan pak je een lineaal. Ik laat dit kind er 1 halen, en ja, hij komt met een korte lineaal van ong.30 cm.terug. Al doende ontdekt hij dat dit niet erg handig is. Een bordlineaal is slimmer. Ik benadruk na het doen, dat meten hetzelfde is als vergelijken. De kastlengte vergelijk je dus met de wandlengte.
Met de bordlineaal geef ik het lesje met de namen, want die zijn duidelijk hierop aangegeven, cm, dm en meter. Ik laat de mm nog even weg. Ik houd de bordlineaal in mijn gespreide armen en laat elk kind zijn armen spreiden zo wijd als de lineaal lang is. Ze moeten dit goed vasthouden, zo lang is dus een meter. Dan houd ik de lineaal rechtop langs elk lijfje. We zijn allemaal meer dan 1 meter lang, maar nog geen 2 meter! En we springen een meter, nadat ik de lineaal op de grond heb gelegd. Met hun vingers moeten ze een cm en dm aangeven. Ik houd mijn armen gespreid (wat is dit? Een meter, juist) en dan mijn vingers(wat nu? Een dm, juist) totdat ze het bijna allemaal meteen kunnen zeggen en ook zelf aangeven. Een jongetje echter lukt het maar niet om de juiste namen erbij te noemen. Ik laat dat maar even zo.
Dan mogen ze met de 3 verschillende materialen, kleine lineaal, bordlineaal en het meetwiel in groepjes van 2 aan de slag. Ze zijn enthousiast aan het meten. Ze moeten opschrijven wat ze meten en hoe lang, breed iets was. Dit is ook goed voor wat jongens die nauwelijks willen en kunnen schrijven. Nu meten ze dat het een lieve lust is en schrijven wat af.
Na een paar dagen, zie ik het jongetje dat de namen maar niet kon onthouden met het meetwiel alleen over de gang lopen. Hij gaat met het wiel rond en stopt bij een tafel. Hij duwt moeizaam het wiel onder de tafel en trekt het terug en kijkt. Hij kijkt, hij denkt, kijkt nog eens en denkt enorm na. Dan duwt hij het wiel nog eens onder de tafel en kijkt opnieuw. Opeens loopt hij weg met het wiel en pakt zijn papier. Hij ziet mij staan. Ik prijs hem om zijn aandachtig harde werken. Hij lacht en schrijft.
Ik zet de 3 meetnamen op het bord, zodat ze deze goed kunnen overschrijven, waarop ik een kind uit groep 5 hoor zeggen tegen een ander kind: "Dat hebben wij nog geen eens geleerd, decimeter." Dit sla ik op en op een andere dag herhaal ik deze begrippen voor de gehele groep. Wat zijn de kinderen van groep 3 zichtbaar trots als zij iets blijken te weten wat oudere kinderen nog niet weten! Maar nu ga ik wel door met het gehele metrieke stelsel en voeg de namen mm, decameter, hectometer en kilometer toe! Zo blijft elk kind geboeid. Voor elk kind wat nieuws.
En ik denk terug aan een les meten die ik gaf op een school die groeiende was, waar ik met alle kinderen van alle groepen bij elkaar zat in 1 ruimte. Met de toen nog maar 10 kinderen ben ik naar buiten gegaan met een zelfgemaakte hectometer van papier. We wilden ervaren hoe lang een hectometer was. Maar dat paste niet meer in het lokaal. Ik zie ons nog lopen: kleuters t/m de ene 8e groeper, achter elkaar, elk het papier vasthoudend. We moesten een flink eind lopen om de hele strook uitgerold te krijgen! En daarbij toch ook bochten maken, waarbij het papier niet mocht scheuren!
Ik hoop dat ze die ervaring nooit meer vergeten.....meten is niet weten, maar ervaren....